[cb:blog_page_title]

فصل اول

طلوع

صبحگاه روز سوم شعبان سال چهارم هجرت، دومین فرزند علی(ع) و فاطمه(س) در مدینه و در خانه غلی(ع) که کنار مسجد النبی قرار داشت، دیده به جهان گشود و خانه زهرای اطهر به نور جمال این نوگل باغ نبوت و ولایت چراغ فروزان آسمان رسالت و امامت، معطر و روشن شد. پیامبر به خانه فاطمه(س) آمد و فرمود نوزاد را نزد او ببرند. اسماء که افتخار  خدمتگزاری در خانه فاطمه(س) را داشت، نوزاد را به پارچه ای سفید پیچید و به حضور رسول خدا(ص) برد. پیامبر او را در آغوش گرفت و در گوش راستش اذان و در گوش چپش اقامه گفت. مدتی بعد جبرئیل از طرف خدا بر پیامبر نازل شدو پس از سلام، عرض کرد این کودک را به نام پسر کوچک هارون( برادر حضرت موسی) شبیر که به عربی حسین است بگذار، زیرا علی نسبت به تو همچون هارون نسبت به موسی است، با این تفاوت که بعد از تو پیامبری نخواهد آمد. به این ترتیب نام حسین برای این فرزند علی(ع) و فاطمه(س) گذاشته شد.

هنگامی که جبرئیل به فرمان خدامند متعال به همراه گروه بسیاری از فرشتگان برای عرض تبریک ولادت حسین(ع) به پیامبر اکرم(ص) عازم مدینه بود، در حال فرود از آسمان به زمین فرشته ای به نام فطرس برخورد کرد. این فرشته اللهی به علت کندی در انجام مأموریتی که از طرف خداوند به او محول شده بود، پرهایش شکسته و در گوشه ای افتاده بود. فطرس به جبرئیل عرض کرد به کجا می روید؟ جبرئیل گفت به سوی پیامبر خدا محمد مصطفی . فطرس عرض کرد مرا نیز با خود نزد آن حضرت ببر تا شاید برایم دعائی کند و از این وضع نجات پیدا کنم.

 

ادامه در ادامه مطلب